Αστείες ιστορίες του κρασάδικου – #9 Ο Δημητράκης…
Κόσμος πολύς περιμένει στωϊκά στην ουρά να ψωνίσει το κρασί του Σαββατοκύριακου. Μιλούν μεταξύ τους, σχολιάζουν, καλαμπουρίζουν. Ε φυσικά, δε λείπουν και οι ψιλοτσακωμοί για την σειρά προτεραιότητας, τύπου “Ήμουν μπροστά σας”, “Εγώ ήρθα πρώτη” και άλλα τέτοια! Όλα όμως είναι under control! Άξαφνα, ακούω τον ήχο από το καμπανάκι που έχω έξω στην είσοδο, να ηχεί εμμονικά και αδιαλείπτως στα αυτιά μου.
– Γκλιν γκλιν γκλιν…γκλιν γκλιν γκλιν…γκλιν γκλιν γκλιν…
Ο κόσμος στην ουρά δυσανασχετεί και κοιτάζει ενοχλημένος πίσω να δει τι συμβαίνει…
Το βλέμμα μου πλανάται αργά, διερευνητικά, πάνω από τα κεφάλια των πελατών. Εντοπίζω τον μικρό Δημητράκη με την μαμά του στο τέλος της ουράς. Η μαμά καλοντυμένη με άσπρη φούστα, ενώ ο Δημητράκης με σορτσάκι και μαύρα γόνατα. Προφανώς άρτι αφιχθείς απ’ το ποδόσφαιρο.
– Γκλιν γκλιν γκλιν…γκλιν γκλιν γκλιν…γκλιν γκλιν γκλιν…
– “Κυρία μου μαζεύτε το παιδί σας! Μας έχει το πάρει το κεφάλι με δαύτο”, ακούω έναν πελάτη να λέει, απευθυνόμενος στη μαμά του Δημητράκη.
– “Παιδάκι είναι κύριε! Τι να κάνουμε;;;;”, απαντά εκνευρισμένη η μητέρα του Δημητράκη.
– Να του βάλετε λουρί κυρία μου! Αυτό να κάνετε! Βάλε μου βρε Κώτσο 3 λίτρα από το Άσπρο το Γλυκόπιοτο της Λήμνου να φύγω, να ηρεμήσουν τ ‘αυτιά μου!
Συνεχίζω να εξυπηρετώ πελάτες όταν ξαφνικά ακούω ένα τσιριχτό, διαπεραστικό γάβγισμα! Το γάβγισμα εντείνεται ολοένα και περισσότερο!
Έξω στο πεζοδρόμιο κοντοστέκεται γιαγιά περί τα 75+, κρατώντας στην αγκαλιά της σκυλάκι τσέπης. Του την έχει δώσει του Δημητράκη ο σκύλος και έχει βαλθεί να του σπάσει τα νεύρα, μαζί και τα δικά μας!!!
– “Μη μανούλα μου, μη, γιατί μπορεί να σε δαγκώσει…”, λέει η γιαγιά στον Δημητράκη, ο οποίος απτόητος συνεχίζει να κοροϊδεύει τον σκύλο.
– Μη μανούλα μου σου λέω, μη το πειράζεις, άστο το καημένο! Που είναι η μητερούλα σου…;
Ο Δημητράκης ανένδοτος!
– “Με συγχωρείτε, είστε η μητέρα του παιδιού;”, ρωτά άκρως ευγενικά, αλλά πλην ενοχλημένα η γιαγιά, την μητέρα του Δημητράκη.
– Ναι τι θέλετε;
– Λίγο το παιδάκι σας, μπορείτε να του πείτε… να μην ενοχλεί το σκυλάκι…;
– “Παιδάκι είναι μαντάμ, παιδάκι!”, ανταπαντά ορθά κοφτά η μητέρα του Δημητράκη.
Δεν προλαβαίνει να τελειώσει η στιχομυθία και όπως είμαι σκυμμένος στην κάνουλα και βάζω κρασί, βλέπω να τρέχουν κρασιά στο πάτωμα…
Γυρίζω και βλέπω τον Δημητράκη να έχει παρεισφρήσει ύπουλα και αθόρυβα στο μαγαζί και να ανοίγει μία μία τις κάνουλες!!!
– Δημητράκη τι κάνεις εκεί;; Έξω γρήγορα στη μαμά σου, έξω μην σε πιάσω κακομοίρη μου!
– “Έ παιδάκι είναι πια! Πώς κάνετε έτσι όλοι σας;;;”, ακούω την μητέρα του να μου λέει…
Εντωμεταξύ, ο Δημητράκης βουτάει ένα μισογεμάτο μπουκαλάκι κόκκινο κρασί και τρέχει έξω φουριόζος! Δεν προλαβαίνω να του πάρω το μπουκάλι από τα χέρια και τον βλέπω να το αδειάζει επιδεικτικά επάνω στην μητέρα του! Τρέχω προς το μέρος της να βοηθήσω και την βλέπω έξαλλη να ουρλιάζει:
– Ε αμάν πια βρωμόπαιδο! Χαζός είσαι; Κοίτα τι μου έκανες; Καλά! Δε θα πάμε σπίτι; Θα δεις τι θα πάθεις! Θα το πω στον πατέρα σου κακομοίρη μου και θα σε τσακίσει, θα θα… Και εσείς κύριε τι τον αφήσατε να το πάρει το μπουκάλι;;; Μου λέτε;;;
– “Σιγά κυρία μου… Πώς κάνετε έτσι;;; Παιδάκι είναι!!!”
Share post