– Που’ σαι ρε Κώτσο καλημέρα!
– Καλημέρα Αλέκο! Πώς πάει φίλε;
– Όλα καλά! ‘Ηρθα για refill!
– Τι καλά να βάλω;
– Λοιπόν κοίτα, εεεμ…, να σου πω… Έχεις αυτό το γλυκό κρασί του Αγαπημένου;
– Του ποιου; To κόκκινο;
– Ναι μωρέ κόκκινο, ροζ, ξέρω γω, το γλυκό, το μυρωδάτο!
– Α! Άρα εννοείς το Αγαπητός Αράχθου!
– Ναι ναι αυτό!
– Σου άρεσε;
– Όχι μωρέ εμένα, πίνω εγώ τέτοια κρασιά; Αυτά είναι για γυναίκες! Εγώ πίνω τσίπουρο, άντε και κανένα Μαρουβά!
Αντρίκια πράγματα! Της γυναίκας μου άρεσε και λέω να της πάρω λίγο να μην με ζαλίζει!
– Α ok! Οπότε να βάλω μισό ή ένα λιτράκι;
– Κοίτα… βάλε ένα πεντόλιτρο καλύτερα!
– Μα δεν είναι πολύ;
– Βάλε μωρέ να έχουμε δε βαριέσαι, χαμένο δε πάει!

10 ημέρες αργότερα…

– Καλημέρα κύριε Κώστα! Τι κάνετε;
– Οπ γειά σας! Τι κάνετε; Καιρό έχω να σας δω!
– Καλά είμαστε δόξα τον Θεό! Δώστε μου παρακαλώ ένα χιώτικο τσίπουρο του Ψυχή και 2 λίτρα Μαρουβά!
– Αμέσως! Αλήθεια πως σας φάνηκε το κρασί;
– Ποιο κρασί;
– Ο Αγαπητός Αράχθου…
– Ο Αγαπητός Αράχθου; Το γλυκό εννοείτε;
– Ναι αυτό!
– Μα δεν το πίνω εγώ αυτό! Αυτό το ρουφάει ο Αλέξανδρος νερό!
– Α ο Αλέξανδρος! Να του πείτε πολλούς χαιρετισμούς και ότι ήρθε νέα παραλαβή Αγαπητός, νέας εσοδείας!
– Πολύ ευχαρίστως! Αλλά μιας και έχουν μείνει δυο δάχτυλα απ’αυτό που πήρε τις προάλλες, δεν μου βάζετε ακόμη ένα πεντόλιτρο;
Ξέρετε ο Αλέξανδρος πίνει μόνο γλυκό κρασί!
– Ξέρω ξέρω… Και εσείς να φανταστώ τσίπουρο και Μαρουβά!

«Η γεύση δεν είναι γένους θηλυκού! Κατ’ επέκταση το κρασί ταιριάζει σε όλους όσους τους πάει η γεύση του!»