Καλοκαίρι πρωί 08:00, ανοίγω 10:00. Είπα να πάω νωρίς να συμμαζευτώ λίγο, γιατί είχα ένα μαγαζί αχούρι! Φτάνω, δεν ανάβω φώτα για να μην μπουκάρει κανείς και ανεβαίνω πατάρι για απογραφή, να δω τι έχω, τι θέλω, ποιος είμαι, που πάω.

– Εεε θα σκοτωθούμε, βγάλε αυτό το πράγμα απ’ τη μέση! Ανοίξτε να μπω!

«Τίς φωνασκεﺁ;» αναρωτιέμαι κουτρουβαλώντας τη σκάλα, ώστε να τον προλάβω να μην εισβάλει στο μαγαζί!

-Καλά έχεις τρελαθεί; Τι βάζεις το τραπέζι στη πόρτα, να πέσουμε πάνω και να τσακιστούμε;

Εδώ θα μου επιτρέψετε να ανοίξω μία παρένθεση και να αναφέρω, ότι συν τοις άλλοις διανύαμε και περίοδο πανδημίας, οπότε όλοι οι πελάτες εξυπηρετούνταν απ’ έξω. Για το σκοπό αυτό είχα τοποθετήσει ένα μικρό μεταλλικό τραπεζάκι (εκείνο του ουζομεζέ) στη πόρτα, για να τους φρενάρω. Στην προκειμένη περίπτωση η πόρτα ήταν κλειστή και το τραπεζάκι μέσα στο μαγαζί, δυο βήματα παραπίσω…

-Μα κύριε τι κάνετε; Γιατί σπρώχνετε το τραπέζι; Δεν βλέπετε ότι είμαστε κλειστά; Ανοίγουμε στις 10:00!
-Τι κλειστά τώρα; Τι είναι αυτά που λες; Κάνε πιο κει να μπω!
-Κύριε λυπάμαι, αλλά και να ήθελα να σας εξυπηρετήσω, πρώτον δε φοράτε μάσκα και δεύτερον δεν επιτρέπεται να είστε εντός του καταστήματος!
-Να προσέχεις που αφήνεις τα έπιπλα του μαγαζιού, γιατί θα σκοτώσεις κανέναν άνθρωπο. Τι νοικοκύρης είσαι ρε αδερφάκι μου;
-… (σιγή)
-Τέλος πάντων! Φέρε τώρα και μια καρέκλα να κάτσω και βάλε καμιά Ρετσίνα να πιω!