-Καλησπέρα σας κύριε.
-Γειά σας κυρία μου! Τι καλό θέλετε να σας βάλω;
-Αχ… μην τα λέτε έτσι καλέ…Κοκκινίζω…
-Τι εννοείται, δεν καταλαβαίνω; Εννοώ τι θα θέλατε να ψωνίσετε!
-Α μάλιστα κατάλαβα… Συγχωρέστε με , αλλά ούσα μόνη στη ζωή παρεξήγησα…
-Παρακαλώ. Λοιπόν, τι θα θέλατε;
-Αχ κύριε πολλά θέλω, αλλά που να τα βρω!
-Εγώ μπορώ να σας βοηθήσω να διαλέξετε κρασί, ηδύποτο κτλ… Για τα υπόλοιπα στα οποία αναφέρεστε, λυπάμαι δεν μπορώ να κάνω κάτι.
-Είμαι μόνη στη ζωή. Ζω με την αδελφή μου, που και αυτή είναι ομοίως ατυχήσασα. Είμαστε δυο κατατρεγμένες κόρες…
-Τι να πω…
-Από τότε που χάσαμε την Αείμνηστη Μητέρα, ζούμε με την ανάμνησή της και δυστυχώς χωρίς κάποιον άντρα δίπλα μας να μας στηρίζει…
-Ποτέ δεν είναι αργά!
[Εδώ ανοίγω παρένθεση για επεξήγηση. Η κυρία ήταν 65 πατημένα και ο απόλυτος ορισμός της γεροντοκόρης σε φέρεσθαι και look…].
-Γραφικό και όμορφο το μαγαζάκι σας, μπράβο σας! Φαίνεστε άξιος άνθρωπος! Σπανίζουν τέτοιοι άνθρωποι στις μέρες μας…
-Να ‘στε καλά. Λοιπόν τι θα θέλατε να δοκιμάσετε;
-Θα ήθελα να ψωνίσω  λικέρ μαστίχα…και…
-Και;

-Αχ… και να έβρισκα τον ιππότη της ζωής μου! Να με πηγαίνει σε ακριβά restaurant με την λευκή Mercedes, να μου ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου, να τραβά την καρέκλα της τραπεζαρίας για να καθίσω, να πληρώνει πάντα τον λογαριασμό, να είναι εμφανίσιμος με θεληματικό πηγούνι και να ασκεί το επάγγελμα του δικηγόρου, του συμβολαιογράφου ή του ιατρού!
-Α μάλιστα, μάλιστα, ναι βεβαίως καταλαβαίνω … [απλά πράγματα,, καθημερινά!]
-Βέβαια κι εγώ και η αδελφή μου έχουμε τον τρόπο μας και με το παραπάνω. Μας προίκισαν οι γονείς, αλλά δυστυχώς…ατυχήσαμε… Και να πω πώς μας λείπει και τίποτε…
-Μάλιστα μάλιστα… [τι να της πω ο έρημος …???!!!]

ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΩ ΕΠΙΛΟΓΟ…